Na de Spaarne Lenterace schakelden de racedames in drie trainingen over op een racetempo voor de korte afstand ter voorbereiding van de DMO (1km). Dorien, Corrie, Nanja en Saskia in de vier en Elienke in skiff. 

Vanuit stilstand werd de start geoefend. Wat werkt het beste? Half, half, driekwart, heel of toch maar een keer half? JP coacht vanaf de kant en neemt het wedstrijdplan door. Snel starten, snel door het middenstuk en een snelle sprint bij de finish. Op souplesse, snelle keerpunten, samen uit, kort achter en goed oprijden.

Er wordt hoog tempo geoefend waarbij zelfs tempo 42 wordt gehaald. De progressie is aanwezig en de racedames hebben er plezier in. Bij het oefenen van de kilometer wordt de verzuringen ervaren. Een kilometer is maar ongeveer 120 halen en een kleine vijf minuutjes roeien. Maar het gaat in hoog tempo, het doet zeer en instorten tijdens de race is een risico. Vertrouw erop dat je het kan en dat je lichaam protesteert hoort erbij. Blijf scherp en gefocust. En blijf goed samenwerken als ploeg. Met samenwerking bereik je een hogere snelheid. JP als coach praat de racedames er doorheen, geeft technische aanwijzingen en zorgt ook voor de mentale voorbereiding voor deze korteafstandsrace.

Op de wedstrijddag zelf is Elienke in skiff al in de ochtend in actie. Ze roeit in een geleende skiff en het is even zoeken naar de juiste afstelling. Wat fijn is het dan als de coach (JP) aanwezig is om daarbij te helpen.

JP fiets met haar mee. De start is in banen naast elkaar en verloopt goed. Het middenstuk is zwaar door de (zij)wind maar daar hebben alle deelnemers last van. Elienke legt de tegenstanders het vuur aan de schenen en vaart een goede race. De verslaggever vraagt of iemand kan laten weten waar de Ank vandaan komt. De race dames bij de finish in de buurt van de verslaggever roepen in koor "Doetinchem" en maken van de gelegenheid gebruik om te melden dat Elienke een kamer zoekt in Tilburg.

Als Elienke met een mooie derde plek over de finish komt vraagt de verslaggever of ze haar hand kan opsteken. Nee niet voor protest maar de verslaggever laat op deze manier weten wie Elienke is en dat ze een kamer zoekt.

De racedames in de vier zijn later op de middag aan de beurt en krijgen van JP de opdracht om uit de zon te gaan zitten en wat te rusten. Voor de wedstrijd moet er ook nog met z'n allen gesleuteld worden om de riemen wat lichter af te stellen. Tijdens de wedstrijd is er tegenwind en een lichtere afstelling biedt dan voordelen. Ook dat hoort bij de wedstrijdvoorbereiding. 

Voor het oproeien krijgen ze de opdracht om ervoor te zorgen om goed warmgeroeid te zijn bij de start.

Al snel zijn ze aan de beurt. Door de wind is het rechtliggen bij de start niet makkelijk.

En als het signaal klinkt schieten ze nog scheefliggend weg. Oei dat kan beter. Maar toch zijn de kansen niet verkeken.

Ze komen op koers en snelheid. Door de wind en het onrustige water is het lastig roeien. Oh jee, een snoek. Maar ook die zijn ze snel weer de baas. De race dames zien in de ooghoeken dat er ondanks de moeilijkheden wel een voorsprong is opgebouwd tov de tegenstanders en die willen ze niet meer weggeven. Dus door. Pijn is voor even en spijt voor altijd. Het zijn niet veel halen en elke haal is er één.

In 4 minuten en 17 seconden komen ze de finish over. Sneller dan de andere ploegen in de andere banen. Maar winst is nog niet gegarandeerd omdat één van de ploegen ouder is en een voordeel krijgt in de vorm van een correctiefactor op de tijd.

Pas als de verslaggever laat horen dat de Ank naar het erevlot mag komen is het duidelijk dat de racedames gewonnen hebben. Dat voelt goed en werkt als een goed medicijn tegen het gevoel van vermoeidheid. De lach op de gezichten van de racedames die dan verschijnt is de rest van de dag op hun gezichten aanwezig.

De racedames treuzelen nog wat omdat ze weten dat coach JP tijd nodig heeft om fietsend door het mulle zand naar het ere vlot te komen. Maar voor de doorstroming is stilliggen geen optie. Het blik wordt in ontvangst genomen en bij het aanleggen wordt de blijdschap gedeeld met JP. 

Tevreden en met een leuke herinnering aan deze mooie dag vertrekt iedereen weer naar huis.

Elienke en Saskia