Met zicht op de zonovergoten Oude IJssel sprak de redactie van de ARV-nieuwsbrief met Hanneke Zetsma (85) en Ali Sachtleven (89), de nog steeds fitte pioniers van de Ank-roeiverenging. Via Wanda werd het contact gelegd met Hanneke, die op haar beurt contact zocht met Ali.
Zo zaten we gevieren op een mooie donderdagochtend in november 2022 bij Ali aan de koffie, met een dik roei plakboek op tafel.
Hanneke Zetsma begon in 1972 met roeien, samen met Ria Kamps, Julia van Pelt, Joke Beerepoot, Ineke de Haan, Gepke Scholten, Dita Agterhof, en Heleen van Dam. Coach: Wim van Pelt
Ali volgde een jaar erna. Begin jaren zeventig werd het convenant van samenwerking met wsv De Ank getekend. Bij alle herinneringen aan deze tijd stond het enthousiasme over de jarenlange roeiervaring, de hechte vriendschappen die ontstonden bij het koffiedrinken tussen het riet, nog te lezen in de ogen van Hanneke en Ali.
Ook een bekende naam is Anneke Donkervoort, die na Jaap Meijer jarenlang voorzitter is geweest. In de tijd van Anneke kwam de eerste polyester boot, een C-4, de Plevier. Ook de namen van Marijke Veugden, Annette Robbé Groskamp en Gepke Scholten kwamen regelmatig in de verhalen van de dames voor.
Goos, de echtgenoot van Hanneke, had een jeugdvriend, Henk Agterhof, een neef van Ali. Zo hebben Hanneke en Ali elkaar ontmoet. Samen met eerdergenoemde dames, Henk Agterhof en Henk Pasma (Ronde Tafel vrienden) hebben ze een waardevolle impuls gegeven aan de net opgerichte roeiafdeling van De Ank.
De eerste heren en dames roeiden in een gladde houten vier die nog was voorzien van taftjes voor en achter. Deze boot was te oud geworden, er kwam een tweedehands kunststof wedstrijdboot. Die kon alleen gekocht worden als de roeileden allemaal 100 gulden bijdroegen. Nadat de boot aangekomen was hoorden de dames dat ze er niet in mochten roeien. Dat viel tegen!! Soms hadden ze in de zomer een extra roeiavond, de heren roeiden alleen in het weekend. Er was weinig discipline, de dames gingen vaak later dan afgesproken weg en moesten op tijd weer terug zijn om kinderen uit school te halen.
Lang werd er alleen in oarse-boten geroeid. Scullen werd pas geleerd toen er wherry’s uit Leiden kwamen. Er was ook een oefenskiff, de Ibis. En een grote zware wherry, de Tub.
Lessen gebeurde in de Albatros, een single wherry. Verder waren er nog twee polyester tweeën met stuur.
Ooit hebben ze vanuit De Ank een wherry cadeau gedaan aan een club in Koudum en de boot er zelf heen geroeid.
Dat er in het begin nog maar weinig aandacht was voor veiligheid bleek uit hun verhalen dat ze roeiden tussen de ijsschotsen en eens ter hoogte van Remmelink waren omgegaan toen een vrachtboot hen helemaal niet had gezien! Ze roeiden in joggingbroeken met daaronder een extra lange onderbroek tot kniehoogte. Door het water zakten de zwaar geworden joggingbroeken van de dames gelijk af en daar stonden ze met z’n vieren in hun lange onderbroeken! Gauw daarna kwam de blauw-gele clubkleding.
Alles veranderde toen de Doesburger Jaap Meijer in het bestuur kwam, die thuis was in de nationale en internationale toertochten. Hij bedacht de eerste zuurkooltocht. Zijn komst luidde de start in van deelname van Ank leden aan toertochten in Nederland, maar ook in Oostenrijk, Duitsland, België, Frankrijk of Engeland.
Voor Ali ging haar eerste tocht over de grachten van Amsterdam. Er ging een wereld voor haar open. Ria Kamps werd contactvrouw van de roeisters. Afspraken werden gemaakt per vaste telefoon.
Er werden ook af en toe door ouders gestuurde jeugdleden opgeleid, die daarna vertrokken om elders te gaan wonen, werken, studeren. Dat vonden de dames weinig motiverend.
Aan de hand van een plakboek vol sportieve foto’s deelden Ali en Hanneke met ons hun blijdschap, waarmee Ali terugkijkt op 40 jaar (gestopt in 2013) en Hanneke op 15 jaar roeien.
Enthousiast of opmerkingen over dit deel van de roeihistorie van De Ank? Wie iets weet, hoort, vindt, graag mailtje naar eitcader@arvdeank.nl
Maria Lauret