Trudy kwam in de trein langs met dropjes. “Ach ’t is toch net een schoolreisje”, zei ze. We zaten met een hele groep in de trein op weg naar de Amsterdam Light Tour. De weersvoorspelling leek niet bijster, regen en harde wind. Drie jaar terug waren we er voor het eerst. Thea had een kleine groep enthousiast gekregen. Dat waren er nu al een stuk meer. Toen twee boten, dit jaar deden we mee met vijf.

In iedere boot vier van ons met een stuurman van de vereniging, roeicentrum Berlagebrug. We werden ontvangen met een kopje thee, koffie of soep. We waren ruim op tijd, ideaal voor een paar van ons die graag de indoor-ploeg-oefen-roeibak wilden uitproberen. Altijd leuk. Vervolgens werden groepen gevormd en werden we verzocht naar de boten te gaan. 

In het donker roeiden we door de grachten van Amsterdam met langs de route fraai vormgegeven lichtgevende kunstwerken. Zoals bij het Amstelhotel een brandend vuur met wegvliegende vonken. Langs de kade hangende kreeften in allerlei kleuren. Een soort mini Arc de Triomphe, een boog van licht waar je onderdoor voer. Ook was er een waterval die omhoog leek te stromen.

Daar voeren we dan zomaar in het donker midden in Amsterdam. Gelukkig viel de regen mee, wind was er wel. De doorgang onder sommige bruggen was zo smal dat je aan beide kanten met je riemen bijna de kant raakte. Dat weerhield de stuurlui er niet van om met een toch behoorlijke snelheid er behendig doorheen te manoeuvreren.

Het was een fantastische tocht, een hele belevenis, met op het laatste lange stuk over de Amstel nog even flink wind tegen. Eén van de boten meende daar zelfs nog een wedstrijdelement in te zien. Ach ja, jeugdig enthousiasme.

Terug in het roeicentrum Berlagebrug konden we opnieuw thee, koffie of soep krijgen. Even douchen om dan, afgezien van een enkeling met de auto, weer met de groep in de trein terug te gaan en ‘s avonds laat uiterst tevreden naar huis te fietsen. Met dank aan Thea en Saskia voor de uitstekende organisatie.

Dik Dijkhuizen